به گزارش کردپرس، در گفتگویی در چادرهای معترضان سلیمانیه، سبیحه خان، همسر علی عسکری، با حضور خبرنگاران از مسئولان خواست تا به صدای مردم گوش دهند و از نادیده گرفتن نیازهای آن‌ها دست بردارند. وی در این گفت‌وگو، بدون هیچ گونه تردید و با زبان عامیانه و محاوره‌ای، به طور مستقیم از مسئولان – از مسعود بارزانی تا مسرور بارزانی، قباد طالبانی و بافل طالبانی تقاضای توجه کرد: «از مسئولان – از مسعود بارزانی تا مسرور، قباد و بافل – خواهشمندم به صدای مردم خود گوش بدهید و آن‌ها را نادیده نگیرید. از شما تمنا دارم، این مردم هشت روز است که در اعتصاب به سر می‌برند. چرا حتی یک نماینده را پیش آن‌ها نمی‌فرستید؟ این کار شما را کوچک و بی‌ارزش نمی‌کند، بلکه برعکس، شأن شما را بالا می‌برد. شما زمانی جایگاهتان را از دست می‌دهید که در برابر ملت خود سر فرود نیاورید، زمانی حقیر می‌شوید که برای مردم خود کمر خم نکنید. شما زمانی سبک می‌شوید که ملت خود را نادیده بگیرید، زمانی جایگاهتان را از دست می‌دهید که گردن خود را برای ملتتان خم نکنید. در پیشگاه خداوند، بندگان برای ملتشان سر فرود می‌آورند و مغرور و متکبر نمی‌شوند».

وی ادامه داد: «یک تمنا دارم: ننگ است که کسی مسئولیت داشته باشد اما کرامت انسانی نداشته باشد. حتی بالاترین مقام هم اگر بدون کرامت باشد، ارزشی ندارد. اشکالی ندارد بگذارید فرزندان شما بهتر از ما زندگی کنند، از ما خوشبخت‌تر باشند، سالم باشند، اما وجدان و شرافتتان را بیدار کنید. به مردم خود توجه کنید، اگر لازم است، بخشی از این کاخ‌ها و تجملاتی که در آن زندگی می‌کنید را بفروشید و آن را به ملت خود بازگردانید».

سبیحه خان با نگاهی توأم با نگرانی‌ از وضعیت موجود بیان کرد که متأسفانه، مردم به دوران صدام، انفال و بمباران شیمیایی حسرت می‌خورند، این نشان می‌دهد که وضعیت امروز چقدر وخیم است. ما این‌همه انسان را از دست دادیم، همه این عزیزانمان در خاک آرام گرفتند. حیف از این‌همه مردممان، چه از بارزانی ها و چه از میان خود ما.

وی به تفاوت رفتار نسبت به قربانیان انفال، حملات شیمیایی و نسل کشی ها اشاره کرد: «اما تفاوت در همین‌جاست؛ آن‌ها برای قربانیان خود احترام بیشتری قائل هستند، اما ما که در سلیمانیه هستیم، کمتر مورد توجه قرار می‌گیریم. آن‌ها پیکرهایشان را با احترام بازمی‌گردانند، درحالی‌که قربانیان ما به همان اندازه تکریم نمی‌شوند، چرا چنین است؟ ما تحت سلطه این کشورها قرار گرفته‌ایم و دیگر هیچ ارزشی نداریم، باید ببینیم که چقدر برای بغداد، ترکیه، ایران، سوریه و دیگران اهمیت داریم؟ حقیقت این است که دیگر هیچ جایگاهی نداریم».

در ادامه، وی از حضور مسئولان در میان معترضان سخن گفت: «بافل درست است که به دیدار اعتصاب‌کنندگان آمده، اما باید مرد باشد و موضع داشته باشد، قوباد هم باید موضع داشته باشد. اینجا آزاد است، هرکس می‌خواهد بیاید، هرکس نمی‌خواهد نیاید، من هم آن‌ها را مجبور نمی‌کنم، اما اینجا دمکراسی است، پس بگذارید مردم آزادانه به اربیل بروند. می‌دانید چرا انقدر به معلمان بی‌احترامی می‌شود؟ وقتی انسان شعور نداشته باشد، اگر درکی از انسانیت نداشته باشد، چطور ممکن است برای معلمی که ماه‌ها اعتصاب کرده، دلسوزی کند؟».

با اشاره به شرایط خانواده‌های معترضان، سبیحه خان ادامه داد: «به اعتصاب‌کنندگان گفتم، من دست وپاهایتان را می‌بوسم، لطفا فرزندانتان را قربانی نکنید. شما زنده بمانید، نگذارید فرزندانتان بی‌پناه شوند. اگر حتی تکه نانی به آن‌ها بدهند، از گرسنگی کشیدن بهتر است. بی‌پدر و بی‌مادر بزرگ شدن خیلی سخت و دردناک است».

سپس وی به مسئولان پرداخت و گفت: «تمنا می‌کنم، کافی است. این کارها نه به شما چیزی می‌رساند، نه کسی برایتان ارزش قائل می‌شود. نه شما را تقدیر خواهند کرد، نه در صفحات مجازی چهره قهرمان از شما می‌سازند. از شما خواهش می‌کنم، قبل از اینکه زیر خاک بروید، برگردید، برای ملت خود بمانید، خدمت کنید، به دیدار مردم بروید».

در پایان گفت‌وگو، وی به اتهامی که از سوی برخی به معلمان زده شده بود پاسخ داد: «می‌گویند اعتصاب معلمان، یک سناریو است؛ حتی اگر سناریو باشد، آنها بدنام می‌شوند، صرف‌نظر از اینکه سناریو باشد یا نه».

به پرسشی از سوی یکی از خبرنگاران مبنی بر «ما برای چه انقلاب کردیم؟»، سبیحه خان پاسخ داد: «انقلاب انجام شد تا دیگر آزاد باشیم، مردم سربلند باشند و تحت کنترل کسی نباشیم».