به گزارش کردپرس، پس از سرنگونی دولت بشار اسد و به قدرت رسیدن هیئت تحریرالشام در دمشق بار دیگر نام دروزیها بر سر زبان‌ها افتاد. اما واقعا دروزیها کیستند؟ عقاید آنها چیست و در چه مناطقی زندگی می‌کنند؟ وضعیت سیاسی و نظامی آنها چگونه است؟
دروزیها دارای واحدهای خوددفاعی هستند که از سه تیپ تشکیل شده و در هر روستا و محله سازماندهی شده‌اند. آنها این ظرفیت را دارند که در برابر مداخله احتمالی هیئت تحریرالشام مقاومت کنند. آنها هرگز تسلیم هیچ نیرویی نشده‌اند و خواسته‌اند به صورت خودگردان زندگی کنند.
ریشه دروزیها
دروزیها اصالتا از نوادگان دولت فاطمی یعنی اسماعیلیان (هفت امامی) هستند اما تفاوت آنها با هفت امامیان به شرح زیر است: آنها «الحاکم بامرالله» خلیفه فاطمی مصر را به عنوان خدا و دستیار او حمزه بن علی را به عنوان پیامبر قبول دارند.
ریشه خود را مزدکی، ماد یا پارسی می‌دانند. ادعاهای جدی وجود دارد که آنها کرد هستند و از شنگال به جنوب سوریه آمده‌اند اما خود را به عنوان اعراب اصیل معرفی می‌کنند. پرچم آنها نمادی از باور دینی آنهاست و فقط در لحظات حیاتی آن را به اهتزاز در می‌آورند. برافراشتن پرچم به معنای قیام است. جامعه‌ای مبارز و مقاوم هستند.
ویژگی اصلی باور دروزی
پشتیبان یکدیگرند، روابط زن و مرد شبیه به ویژگی‌های علویان است. مدرسه‌هایی دارند که آموزش دینی می‌دهند. فلسفه باطنی را برای خود اساس قرار می‌دهند. جنبه‌های زیادی از آنها شبیه به علویان است و به خدای واحد اعتقاد دارند. خوردن گوشت خوک، نوشیدن الکل، سیگار کشیدن، ازدواج با چند زن و ازدواج با غیر دروزی در میان دروزیها حرام است. به گفته دروزیها، روح پس از مرگ بدن را تغییر می‌دهد. در جغرافیای خاورمیانه که باورها و ادیان در هم آمیخته‌اند، دروزیها با باور خود و ویژگی اجتماعی خود جامعه‌ای بسته را تشکیل می‌دهند.
جمعیت دروزیها و مکان‌هایی که در آن زندگی می‌کنند
در سوریه نزدیک به ۷۰۰ هزار دروزی وجود دارد. در لبنان نزدیک به ۱۶۰ هزار دروزی وجود دارد. در اسرائیل سه روستای آنها وجود دارد و جمعیت آنها حدود ۱۵-۲۰ هزار نفر است. کسانی که در آنجا زندگی می‌کنند ادعا می‌کنند که عرب نیستند بلکه از اقوام یهودیان هستند. آنها به ارتش، پلیس و سایر وظایف امنیتی می‌پیوندند. همچنین یک واحد ویژه دروزی در ارتش اسرائیل وجود دارد. در بلندی‌های جولان نزدیک به ۱۲۰ هزار دروزی زندگی می‌کنند.
وضعیت دروزی در زمان حکومت خاندان اسد
آنها هرگز با اسد پدر (حافظ اسد) و نه با اسد پسر (بشار اسد) سازگار نبودند. آنها همیشه خواستار خودگردانی بودند. اسد پسر سعی کرد آنها را از طریق فشار و زور تسلیم کند. پس از کشته شدن صدها دروزی در حمله داعش، دروزیها نیروهای خوددفاعی خود را تشکیل دادند. در سال ۲۰۲۳، آنها در مناطقی که در آن زندگی می‌کنند قیام بزرگی را آغاز کردند. آنها با نیروهای بشار اسد جنگیدند و خواستار خودگردانی شدند. در این زمان آنها عملاً یک منطقه خودگردان ایجاد کردند. پس از سرنگونی اسد، آنها همان خواسته خود یعنی خودگردانی را به مقامات جدید دمشق و نیروهای بین‌المللی ابلاغ کردند. «حکمت هجری» شیخ مشایخ دروزیها در بیانیه اخیر خود گفت: «ما نمی‌توانیم با طرز فکر هیئت تحریرالشام متحد شویم».
قدرت نظامی دروزیها
آنها واحدهای خوددفاعی خود را دارند که از ۳ تیپ تشکیل شده است و در هر روستا و محله دروزیها سازماندهی شده‌اند. آنها این ظرفیت را دارند که در برابر مداخله احتمالی هیئت تحریرالشام مقاومت کنند. آنها در تاریخ تسلیم هیچ نیرویی نشده‌اند و خواسته‌اند به صورت خودگردان زندگی کنند. قلعه دروزیها کوه‌های جولان و کوه‌های دروزی است. مناطقی که در آن زندگی می‌کنند مناطق کوهستانی استراتژیک هستند. در زمان معاصر آنها مانند گذشته هنوز هم خواستار خودگردانی هستند.
آنها بر برابری زن و مرد موضع دارند
دروزیها به برابری زن و مرد اهمیت می‌دهند. زنان می‌توانند مقامات مذهبی داشته باشند، همچنین می‌توانند به سطوح بالا برسند و مجبور نیستند خود را بپوشانند. ازدواج برای زنان قبل از ۱۷ سال و برای مردان قبل از ۱۸ سال ممنوع است. هر خانواده باید حداکثر ۴ فرزند داشته باشد و بین هر فرزند ۴-۵ سال فاصله باشد. آنها به ویژه با موضع خود در مورد برابری زن و مرد مورد توجه قرار می‌گیرند. داستان آنها نمونه‌ای است که نشان می‌دهد چگونه یک باور جامعه را شکل می‌دهد و چگونه هویت فرهنگی به نسل جدید منتقل می‌شود.
منبع : آژانس خبری فرات
نظر شما