فریدون، فرزند کردستان، سرزمینی که مردمانش به شعر و روایت خو گرفته‌اند، از همان ابتدا مجذوب کلمات شد. خواندن برایش تنها یک سرگرمی نبود، خواندن برای او راهی برای درک دنیای اطرافش است.
نبوغ و استعداد او در نوشتن، از همان نوجوانی آشکار شد. در ۲۳ سالگی، با داستانی که در مجله‌ی «تماشا» منتشر کرد، نگاه‌ها را به سوی خود کشید. این آغاز راهی بود که او را به قلب یکی از مهم‌ترین رسانه‌های کشور، یعنی روزنامه‌ی کیهان، رساند.
کیهان، در آن دوران مهم‌ترین و تأثیرگذارترین روزنامه ی ایران بود. صدیقی جوان، در ابتدا به‌عنوان خبرنگار و گزارشگر و با اشتیاقی بی‌پایان وارد تحریریه شد. او از همان ابتدا نگاه متفاوتی به دنیای خبر داشت؛ برایش تیترها تنها کلماتی بر روی کاغذ نبودند، بلکه ضربان قلب جامعه را بازتاب می‌دادند.
او به‌سرعت پله‌های ترقی را طی کرد. خبرنگاری، گزارش‌نویسی، دبیری گروه، عضویت در شورای سردبیری، و در نهایت شورای تیتر… هرکدام از این نقش‌ها را با ظرافت و دقت خاصی ایفا کرد. برای او، تیترهای خبری، حکم ضربه‌هایی را داشتند که باید دیوارهای جهل و سانسور را درهم می‌شکستند.
فریدون صدیقی در سال‌هایی فعالیت کرد که روزنامه‌نگاری در ایران، چیزی فراتر از یک حرفه بود. این شغل، جسارت می‌خواست؛ باید بی‌وقفه جست‌وجو می‌کرد، حقیقت را در میان انبوهی از روایت‌های مبهم می‌یافت و آن را در قالب کلماتی بی‌پروا منتشر می کرد.
پس از ۲۶ سال فعالیت در کیهان، او مسیری تازه رادر پیش گرفت. روزنامه‌نگاری برای او نه فقط یک شغل، بلکه رسالتی بود که باید از رسانه‌ای به رسانه‌ی دیگر منتقل می‌شد. با ظهور رسانه‌های نوظهور، او در شکل‌گیری و هدایت ده‌ها روزنامه و مجله نقش داشت.
او یکی از بنیان‌گذاران و اعضای شورای سردبیری روزنامه‌ی انتخاب بود و بعدها سردبیری روزنامه‌ی هموطن سلام را بر عهده گرفت. در همشهری نیز به‌عنوان معاون سردبیر، فصل جدیدی در روزنامه‌نگاری ایران رقم زد.
اما شاید یکی از مهم‌ترین نقاط عطف زندگی حرفه‌ای‌اش، سردبیری هفته‌نامه‌ی "حوادث" در سال ۱۳۷۰ بود. این نشریه، شکل تازه‌ای از روایت خبرهای جنایی و اجتماعی را به مطبوعات ایران معرفی کرد و با استقبال گسترده‌ی مردم مواجه شد.
فریدون صدیقی نه‌تنها روزنامه‌نگاری حرفه‌ای بود، بلکه استادی بی‌نظیر برای نسل‌های بعدی محسوب می‌شد. او تدریس را رسالتی مهم در کنار نویسندگی می‌دانست. شاگردانش امروز در عرصه رسانه، نام‌هایی آشنا هستند. نوشته‌های او، مخصوصاً مقاله‌هایش درباره‌ی هنر تیترنویسی و مصاحبه‌نویسی، در دانشگاه‌ها تدریس می‌شوند.
ازجمله افتخارات صدیقی می توان به دریافت تندیس دومین جشنواره ادبی فروغ فرخزاد در سال ۱۳۵۶ به عنوان خوش‌آتیه‌ترین روزنامه‌نگار، تندیس بهترین یادداشت‌نویس سومین جشنواره سراسری مطبوعات،
عنوان یکی از دوچهره میراث روزنامه‌نگاری از سوی سازمان میراث فرهنگی ، تجلیل شده انجمن نویسندگان و خبرنگاران در سال ۸۷ به عنوان یکی از روزنامه‌نگاران برتر پیشکسوت و چندین آثار دیگر اشاره کرد.
فریدون صدیقی نامی است که در روزنامه‌نگاری ایران جاودانه شد. او کسی بود که خبر را نه به‌عنوان یک ابزار، بلکه به‌عنوان یک مسئولیت می بیند و نوشته‌های او هنوز الهام‌بخش خبرنگاران و نویسندگان است.
کارگردان خبری: میلاد مرادی
نظر شما